Orta yaş genellikle kronolojik yaş açısından tanımlanmıştır, ancak teorisyenler orta yaşı bununla ilişkili gelişimsel faaliyetler açısından da tanımlamışlardır. Örneğin, gelişimsel bir kavrama göre, genç yetişkinlikte (20'li yaşların başından 40'a kadar), gelişimsel görevimiz kalıcı ve anlamlı ilişkiler kurmaktır (bir arkadaş, partner, eş veya ebeveyn olarak).
Dikkate alın
Bu dönemde aynı zamanda bir kariyere başlar ve basamakları tırmanmaya çalışırız. Odak noktamız kendi etki alanımızdır - ailemiz, akran grubumuz ve iş arkadaşlarımız. Bir başka teorisyen ise genç yetişkinlik döneminde deneme, inşa etme, edinme ve yenme aşamasında olduğumuzu ileri sürmüştür. Bu görüşler aynı zamanda orta yaşlarda (40-60 veya 65) gelişimsel işimizin genç yetişkinlikte yarattığımız ilişkiler ve mesleklerden derin bir gurur aramak ve bulmak olduğunu belirtmektedir.
Devlet adamı rolünü üstleniriz ve başkalarına hizmet edebilmenin yollarını ararız. Bununla birlikte, teorisyenler standartlar geliştirdiğinde, bunlar genellikle erkekler üzerinde toplanan bilgilere dayanmıştır. Orta yaşlarda artık başkalarına hizmet etmeye başlayacağımı duyduğumda, son 50 yıldır tam olarak ne yaptığımı merak ederek gülmek zorundayım! Gerçek şu ki, orta yaştaki kızlar olarak, erkek çağdaşlarımızdan farklı beklentilerle yetiştirildik.
Biliyor muydunuz?
Orta yaş kızları, özellikle de Baby Boomer kuşağının başlarında doğanlar, spor ve atletizme açık erişimden yoksun olarak yetiştirildiler. Bu durum, fiziksel bedenimize sadece fiziksel güzelliği için değil, kendi gücü ve dayanıklılığı için de değer vermeyi öğrenme şansını elimizden aldı. Ve eğer fiziksel çekiciliğimiz ya da düzgün bir vücudumuz yoksa, o zaman şansımız yoktu.
Orta yaştaki kızlar genellikle belirli meslekler için, örneğin fen ve matematik meslekleri için yeterli olmadığımız düşüncesiyle yetiştirildiler. Ben üniversite birinci sınıftayken, gittiğim büyük devlet üniversitesinde mühendislik fakültesine kayıtlı tek bir kız vardı. Çoğumuz geleneksel meslekleri seçme eğilimindeydik çünkü kendimiz için gördüğümüz tek olasılık bunlardı.
Ebeveynliğin gereklerini yerine getirmek için mesleklerimize sık sık ara verip yeniden başladığımızdan, kariyerimizde ilerleme (ve bu bağlamda işimizi koruma) ihtimalimiz oldukça zayıftı. Gerçek şu ki, oyun alanı eşit değildi ve bu konuda hala eşit değil.
Sonuç
Şimdi genç kızlar olarak kısıtlı fırsatlara sahip olduğumuz gerçeğinden yakınabilir ya da cinsiyetçiliği ve ayrımcılığı suçlayıp mevcut durumumuzda kalabiliriz. Ya da bir tür yeniden başlama şansına sahip olabileceğimizi fark edebiliriz. Artık çok fazla fırsat olduğu ve bunları değerlendirmemizi engelleyen tek şeyin kaygı ya da özgüven eksikliği olduğu gerçeğini kabul edebiliriz. Tek yapmamız gereken bunu sürdürmek, olasılıklara açık olmak ve sıramızı beklemektir. İstediğimiz şeyi başarmanın en iyi yolu ortaya çıkacaktır. Bu konuda teorisyenlere hak vermek zorundayım: orta yaş, mükemmel bir yenilenme zamanı olabilir. Orta yaştaki kadınlar olarak sıramızı savmak için kendimize izin verirsek, bu inanılmaz bir büyümenin yanı sıra büyük bir tatmin zamanı da olabilir.