W przedostatnią niedzielę pchałem mamę po chodniku w jej wózku inwalidzkim do Starbucksa, gdzie często chodzimy na herbatę. Ona może chodzić, ale nie do końca. Po drodze minęłyśmy młodą matkę pchającą w wózku swoją małą córeczkę. Wszystkie uśmiechnęłyśmy się do siebie. W chwilę po naszym doświadczeniu "dotarła" do mnie symbolika tego spotkania.
Zrozummy to
Wierzę, że ona też. To gra w kółko, jak mawiała Joni Mitchell. Matka, którą minęliśmy, dobrze opiekuje się swoją małą dziewczynką i pewnego dnia ta kobieta może zaopiekować się swoją mamą. Po tej myśli o kole życia przypomniałam sobie opowiadanie Roberta Munscha Love You Forever. To zawsze był jeden z moich ulubionych autorów. Love You Forever zaczęło się jako piosenka, która powstała w bardzo smutnym okresie życia Munscha.
Nie wiedziałem o tym aż do dzisiaj, kiedy wszedłem na jego stronę internetową. Możecie tam przeczytać tę historię; jest bardzo intrygująca. Kiedy słyszeliśmy jak Munsch opowiada swoje bajki w Belleville Ontario w 1989 roku, Love You Forever była jedną z tych, które opowiedział. Jest to opowieść o matce, która wychowuje swojego syna, a potem, gdy jest bardzo, bardzo stara, on się nią opiekuje. Wyjaśnił, że gdy opowiada tę historię, wszystkie dzieci się śmieją, a rodzice krzyczą.
Należy pamiętać, że
Choć minęły lata od kiedy ją czytałam, obrazy wryły się w moją pamięć. Porusza mnie do głębi. W kręgu czasu rodzice opiekują się dziećmi, a czasem dzieci opiekują się rodzicami. Większość z nas, kobiet w średnim wieku, nie ma w swoich domach mieszkających z nami starzejących się rodziców, ale wiele z nas jest praktycznymi pracownikami służby zdrowia.
Niektórzy ludzie są profesjonalnymi opiekunami, którzy zwykle mają małżonków, dzieci i starzejących się rodziców też. To trudne zadanie i często bardzo emocjonalne, aby być z naszymi rodzicami (lub innymi niepełnosprawnymi członkami rodziny, takimi jak małżonkowie i dzieci), ponieważ ich zdolności psychiczne i/lub cielesne zmniejszają się z czasem stopniowo, a czasem szybko, jak w przypadku raka.
Pamiętaj
Ta nowa rola jest dodatkiem do naszych codziennych zadań w szkole, pracy, rodzicielstwie, związku i innym życiu prywatnym. Dodatkowy obowiązek jest brać dalej jako praca miłość, lub obowiązek, lub kombinacja oba. Na początku dodatkowe zaangażowanie może nie wydawać się dużo, ale stopniowo, z czasem, wymagania tego starzejącego się rodzica stają się większe. To wymaga żniwa na nas na naszych własnych ciałach, naszych umysłach i naszych duszach.
Nasz społeczeństwo obcinał z powrotem na wiele opieki zdrowotnej opcje poprzednio dostępny midlife dzieciaki, mimo to ogólny, wszechstronny poparcie system, (dla opiekunów oprócz starzejącego się rodzica), no istnieje w społeczności poziom ono potrzebuje. To oznacza, że musimy być bardzo proaktywni w zaspokajaniu naszych własnych potrzeb, biorąc na siebie tylko to, z czym możemy sobie rozsądnie poradzić i mieć trochę czasu, a co ważniejsze energii pozostawionej dla siebie. Potrzebujemy bardzo mocnych, wyraźnych granic. Bo kto to zrobi za nas, jeśli sami tego nie zrobimy?