Wat de eerste indruk betreft, denk ik dat dit soms gebeurt. Maar iemand moet wel in een cultureel vacuüm leven om te denken dat dit de reden is waarom een zesjarige tegen iemand zegt dat ze "aangeraakt is en dat het pijn doet", of de non die gehavend en gekneusd wordt aangetroffen en meldt dat ze seksueel is aangevallen met een eenjarige.
En het volgende geloof?
Kunt u zich voorstellen dat de inbreker in de rechtbank zit en zegt: "Edelachtbare, eerlijk gezegd, ik bedoel, hoe de TV in dat raam werd gezet, helemaal glad en glanzend en met zo'n mooie beeldbuis en alles - ik bedoel, kom op edelachtbare, het was gewoon vragen om gestolen te worden." Kun je dat? Onder die 'dingen' die me op de straat zetten die ik uiteindelijk volgde om politieagent, lijfwacht en zelfverdedigingsleraar te worden, is mijn eigen inherente 'wantrouwen' en rebellie tegen wat we traditionele wijsheid zullen noemen.
De pijn
Ik kan u niet vertellen hoe pijnlijk het voor mij is geweest om wetshandhavers, advocaten, rechters en zelfs zogenaamde zelfprofessionals een van beide of beide exacte overtuigingen te horen verkondigen. Vooral in het licht van al het beschikbare bewijsmateriaal. Hoe dan ook, op een dag, enkele jaren geleden, toen ik me met mijn eigen zaken bemoeide, bevond ik me in een McDonald's restaurant.
Terwijl ik met mijn vrouw en twee kinderen van de lunch geniet, vang ik aan een tafel tegenover ons een soort evangelische demonstratie op. Dit, in combinatie met de duidelijke ontreddering van de lichamen en gezichten van de man en het meisje die de ontvangers waren van deze boodschap, zorgde ervoor dat ik de dialoog meer dan terloops aandacht gaf.
Op dat moment was ik een rijkspolitieagent met zo'n zes decennia ervaring op de weg, dus ongeregeldheden als deze waren iets waar ik vanzelfsprekend en instinctief op afstemde. Wat ik ontdekte toen ik keek was een kleine vrouw, ongeveer achter in de twintig maar niet langer dan dertig, in gesprek met een echtpaar aan de volgende tafel. De blik op het gezicht van de vrouw was niet minder dan enthousiast en haar toon was vrij recht - bijna in paniek. Maar, niet voor haarzelf, voor de vrouwelijke metgezel van de man.
Keuzes
Wat ik vervolgens hoorde, veranderde voorgoed de manier waarop ik zou praten over verkrachting en zelfverdediging van vrouwen. Dit meisje, we noemen haar Susan, was het slachtoffer van verkrachting. Tegen de tijd dat ik haar ontmoette, was Susan aanzienlijk hersteld van wat vandaag de dag omschreven kan worden als een posttraumatische stressstoornis - de traumatische psychologische en psychologische nasleep van wat begon als een fysieke aanval op haar lichaam. Maar in tegenstelling tot veel slachtoffers van verkrachting had Susan het op zich genomen om iedere vrouw - en man of mannen die bij haar verhaal waren betrokken - te vertellen welke lessen ze had geleerd, in de eerste plaats om te leren hoe ze zichzelf kon beschermen! Eigenlijk was Susan op kruistocht.
Ze gaf lezingen voor scholen, klassen, en ja, zelfs de spontane presentaties zoals die waar ik naar keek, in een McDonald's restaurant. En ze was er erg goed in. Want voor Susan was het privé. Ik denk dat een deel van de reden voor de onrust bij Susan's luisteraars was dat Susan sprak over een onderwerp dat taboe is, en vooral met vreemden.
Verkrachting?
Ik bedoel, eigenlijk, verkrachting? Dat is seks, toch? Ja, zeker, het is een misdaad, maar het is een "geslachts" overtreding - "geslacht" - daar praat je niet over, toch? Maar Susan wel, en ze was er gepassioneerd over. Susan was gepassioneerd omdat deze ene gebeurtenis, deze ene soort aanval die routinematig wordt gebagatelliseerd en genegeerd in onze huizen, op onze scholen en, ja, in onze rechtbanken, bijna elke overtuiging die ze had over het delict, over wie het overkomt en over haar eigen vermogen om ermee om te gaan, aan diggelen had geslagen. Ze had naar de man gekeken en met hem gepraat toen ik in het gesprek kwam.
Al die tijd zat zijn metgezel dicht tegen hem aan, instemmend knikkend, maar duidelijk de toegewijde blik in Susans vastberaden ogen verhinderend. De woorden zelf steken in het ego van een man en de blik op het gezicht van haar doelwit vertelden me dat dit een gevoelige kwestie was, die niet bespreekbaar was.
Want voor hem, en veel mannen in het algemeen, is het beschermen van je geliefden geen mogelijkheid, maar een gegeven. Maar Susan was niet te stoppen. Toen kwam Susan's persoonlijke verhaal van tragedie tegenover wat ze haar hele leven voor waar had gehouden. Alles wat haar was geleerd: goede meisjes hoeven zich geen zorgen te maken over verkrachting, alleen de eerlijke of promiscue vrouwen worden verkracht, als het gebeurt geef je hem gewoon wat hij wil en dan komt het wel goed; elke overtuiging die ze kon bedenken om haar zelfverzekerdheid dat 'zij' geen doel was en nooit zou zijn, werd verpletterd en verbrijzeld door het feit dat ze nooit was opgevoed en voor veel vrouwen nooit was goedgekeurd.
Praat erover!
Ze vertelde het echtpaar dat zij, voor de brute aanval van haar aanvaller, ook de overtuigingen had die ze van hen had gehoord. Ze vertelde hen dat hun antwoorden niet uniek waren. Ze hoorde ze van bijna iedereen, overal waar ze kwam. Maar, zo ontdekte Susan, deze antwoorden boden slechts een vals gevoel van veiligheid - veiligheid die niet gebaseerd was op mortel en steen, maar op tandenstokers en lijm. En als haar luisteraars niets deden om die overtuigingen te veranderen, dan zouden ze zich in precies dezelfde situatie bevinden als waarin zij was achtergelaten door haar aanvaller - gebruikt, verward, en zich verloren en leeg voelend, nergens om te schuilen.
Naarmate Susans verhaal vordert, ontdekken we dat de fysieke wonden van verkrachting heel snel genezen in vergelijking met de onzichtbare littekens die, als zaadjes die op de lente wachten, onder de oppervlakte sluimeren - verborgen voor de wereld - tot het perfecte moment daar is. Zoals Susan aangaf, hebben wat zij niet wist over verkrachting en wat zij niet begreep over hoe haar lichaam erop kon reageren, haar op den duur meer schade en leed berokkend dan de eigenlijke fysieke handeling.
Susan vertelde haar luisteraars dat ze zich niet verzette tegen haar aanvaller. Hij wilde toch alleen maar seks? Het gaat alleen om de seks. Ze verzette zich niet bewust. Nou, niet totdat hij haar begon te slaan. Susan's verhaal laat zien dat verkrachting geen seksmisdaad is, maar een misdaad van geweld. Ik weet dat je dit eerder hebt gehoord. Het is nu de hoeksteen van het hele onderwijssysteem voor verkrachtingspreventie en het staat voorop in de programma's van verkrachtingscrisiscentra op veel plaatsen op de planeet.
Slotwoord
En hoewel dit niet in elke situatie de waarheid is, met name bij verkrachting op afspraak en verkrachting tussen studenten waarbij de man de seks wil en bereid is deze met geweld te ontvangen, wilde haar aanvaller in Susans geval geen seks voor het plezier van de seks. Nee, voor hem was seks een wapen om een meisje te controleren, te vernederen en te beheersen, omdat het haar in haar hart treft. Voor sommige verkrachters is seks een instrument dat, wanneer het op deze manier wordt gebruikt, dat ene deel van het lichaam van een vrouw en haar innerlijk schendt waarover zij denkt volledige controle te hebben.