Sommige gezinnen worden uit elkaar gerukt door de eisen die aan hen worden gesteld als gezinshoofd, andere door de kosten die moeilijke tijden met zich meebrengen en weer andere raken verstrikt in de strijd van die tijden. Het eindresultaat is dat kinderen vaak en voor hun veiligheid worden weggehaald bij alles wat ze kennen en liefhebben, en uit huis geplaatst worden.
Wist je dat?
Deze kinderen hebben enorm veel leed en verdriet en deze twee krachten werken door tot in het diepst van hun ziel. Pleegkinderen zijn verwikkeld in een onzichtbare oorlog die ze alleen maar proberen te overleven, proberen te leven in een volwassen wereld die hen erg heeft misbruikt en pijn heeft gedaan. Of het kind nu uit het meest vervallen getto komt of uit de meest goed onderhouden buurman, geen van hen is immuun voor de terreur en de terreur die hen wordt opgelegd doordat ze, en vaak abrupt, worden verwijderd uit alles wat ze kenden.
Deze ervaringen kunnen de kijk van kinderen op het leven negatief veranderen. Voor velen is het leven saai en zinloos geworden. Ze lijden aan geestelijke traagheid. Ik heb kinderen gezien die verlamd waren door geruïneerde overtuigingen en geketend door de sterke ketenen van ontmoediging. Gemanipuleerd door de machine, slecht nieuws, slechte relaties, slechte ervaringen en slechte alles; de spanning bouwt zich op en wordt te groot.
Houd in gedachten
Ze worden als een elastiekje dat uitgerekt en uitgerekt wordt tot het niet meer flexibel is. En tenzij zorgzame pleegouders tussenbeide komen, breken ze onder de last. Pleegkinderen worden overweldigd door problemen, moeilijkheden en wanhoop van buitenaf. Ze worden niet alleen van buitenaf aangevallen, maar een aantal van onze kinderen heeft ook angsten van binnen. Ze hebben niet alleen het vertrouwen in hun eigen familie verloren, het vertrouwen in deze wereld, het vertrouwen in "het systeem", maar veel te veel kinderen hebben het vertrouwen in zichzelf verloren.
Ze houden zichzelf verantwoordelijk, zijn bezorgd, gefrustreerd en verward. Een wolk van angst zweeft rond in hun psychologische hemel. Is het een wonder dat velen van hen zich onaangepast ontwikkelen, groepsleden worden of ander ontstekingsremmend gedrag vertonen? Veel pleegkinderen hebben, in hun poging om hun nieuwe realiteit te voorkomen en met hun verdriet om te gaan, muren opgetrokken; emotionele muren, de onzichtbare muren die ze maken om zichzelf te beschermen en af te zonderen van wat te pijnlijk is.
Een vergelijking
In Babel werden de kinderen van Israël gedwongen om lofzangen en geestelijke liederen te zingen in hun vreemde taal. Maar veroverd door hun verliezen, vroegen ze: "Hoe zullen we het lied van de Heer zingen in een vreemd land?" Hetzelfde kan gezegd worden over pleegkinderen. Pleegkinderen zijn een groep ballingen; net als de kinderen van Israël worden ze weggedrukt uit hun vertrouwde omgeving en in een omgeving geplaatst die net zo vreemd is als een vreemd land.
Ze slapen in vreemde bedden, wonen in een vreemd huis met mensen die ze niet kennen. Met zoveel van wat ooit bekend was dat vervangen wordt door het onbekende, bevinden pleegkinderen zich, in een heel echte betekenis, als vreemdelingen in een vreemd land en verslagen door hun eigen verliezen, vragen ze zich af hoe ze konden zingen in een vreemd gebied. Pleegkinderen zijn ver van huis, hun eigen leven loopt gevaar zonder dat het einde in zicht is. Ze wachten af en kijken toe, niet wetend wat ze kunnen verwachten en of ze überhaupt iets kunnen verwachten.