Na mijn miskraam maakte ik ervaringen mee waar ik niet klaar voor was. Ik realiseerde me toen dat dit mijlpalen waren in het leven van meisjes na een miskraam en dat het meemaken ervan deel uitmaakte van het bereiken van de eindbestemming van genezing en heelheid. Voor degenen die dat ook hebben meegemaakt, kun je zien dat je niet alleen bent.
Let op
Voor degenen die zich afvragen hoe het met hun vrouw/zus/dochter/buddy gaat, kan dit misschien helpen. En voor degenen die helaas aan het begin staan van deze pijnlijke reis, kan het misschien voorkomen dat het eng wordt als je weet wat je te wachten staat.
- Mijn eerste menstruatie: als er iets was dat de echte finaliteit van dit verlies markeerde, dan was het wel de ontdekking dat "tante Flo" in de stad was. Ik was zwanger en verwachtte negen maanden zonder menstruatie, maar dat werden het niet. Het voelde alsof er een grote rode streep onder mijn zwangerschap was getrokken en op die streep stonden de woorden "HET EINDE" geschreven. Gelukkig maakte ik deel uit van een extreem ondersteunende online groep en zij lieten me beseffen dat deze mijlpaal voor iedereen moeilijk is. Na de miskraam werd ik een kluizenaar en ging ik niet meer uit. Ik kon het me veroorloven omdat ik me moest voorbereiden op specialistische tests, dus ik bleef thuis en probeerde te studeren. Maar dat weerhield die mijlpaal er niet van om mij te ontmoeten. Ik keek naar de televisie en daar waren niet één, maar TWEE acteurs zwanger en uitgerekend rond wat mijn uitgerekende datum had kunnen zijn! Daar stonden ze dan, gelukkig pratend met interviewers en iedereen die maar wilde horen hoe opgewonden ze waren en hoe de zwangerschap hun werk beïnvloedde en hoe geweldig de wereld was. Het was alles wat ik kon doen om niet naar de tv te schreeuwen! Je zult iemand tegenkomen die je kent die zwanger is of iemand die iemand kent die zwanger is. En ze zullen druk bezig zijn om je de kern van deze zwangerschap te vertellen, zich gelukzalig onbewust van jouw pijn; en je zult in de verleiding komen om te schreeuwen of om hen te laten zwijgen of om in tranen uit te barsten. Je kunt je overweldigd voelen door de oneerlijkheid van dit alles en je afvragen wat je niet verdiend hebt; waarom is zij zwanger en jij niet? Verdien jij dit geluk niet ook? Het belangrijkste is om van tevoren te beslissen dat als en wanneer die dag komt, je hoffelijk zult zijn en het geluk van je medezuster zult waarnemen terwijl je waardeert hoe waardevol dat geschenk is. Dus zij is zwanger en jij niet. Dat maakt haar niet beter dan jou; het maakt haar alleen zwanger.
- De uitgerekende datum: als je bij de dokter bent geweest, heb je te horen gekregen op welke dag de baby komt. Als die dag komt, zal het moeilijk zijn. Moeilijk omdat je weet dat je een baby in je armen zou moeten houden en dat niet doet. Als je geluk hebt, ben je zo afgeleid dat de dag voorbijgaat voordat je beseft hoe belangrijk het is. Vaker wel dan niet, zul je je de datum herinneren. Mijn advies is: wees niet bang als de dag nadert. Plan iets speciaals voor deze dag met je echtgenoot of moeder of vriendin(nen). Vier het leven op die dag.
- De eerste keer dat je de afloop toegeeft: in de maanden en weken na een miskraam denk je er alleen maar aan. Je wilt doornemen wat er is gebeurd, je wilt weten wat je fout hebt gedaan, je wilt begrijpen waarom en je wilt weten wat de oorzaak was. Als je geluk hebt, kun je tijdens de procedure met iemand praten. Maar ik heb het over de eerste keer dat je iemand die het niet begreep moet vertellen dat je een miskraam hebt gehad. Voor mij was het in de praktijk, toen ik me realiseerde dat ik weer zwanger was en ze vroegen of ik al eerder zwanger was geweest; terwijl ik antwoordde, voelde ik de bobbel in mijn keel ontstaan en de tranen dreigden te vallen. Het gebeurde ook met mijn pastor, toen ik uitlegde waarom ik de NGO Miscarriage Support and Information begon te gebruiken. Het is moeilijk omdat je meestal het gevoel hebt dat je verder bent gegaan en alle emoties hebt verwerkt die met de terugval te maken hadden (daarom moet je het er tenslotte over hebben). Maar toegeven aan die vermindering brengt al die oude gevoelens weer naar boven als je je herinnert hoe moeilijk het voor je was. Dat is niet erg. Het betekent niet dat je bent teruggevallen in (in mijn geval!) je pyjamadragende, "Pringles-kauwende", "niemand willen zien" dagen. Het betekent alleen dat je iets waardevols bent kwijtgeraakt en je hart weet dat. Dus voor mensen die dachten dat jullie de enigen waren die deze mijlpalen markeerden: jullie zijn niet alleen. Voor degenen onder jullie die aan het begin van de reis staan, ik hoop dat dit jullie kan helpen om de overkant te bereiken. En voor onze vrienden en familieleden, ik hoop dat deze informatie jullie kan helpen om nog grotere vrienden voor ons te zijn. Hoop blijft; daarom blijf ik. Talloze frustraties hebben me niet bang gemaakt. Ik leef nog steeds, bruis van het leven.