In de jaren 1980 - de Reagan-jaren - was de ERA verwaarloosd en werden feministen door enkelen Feminazi's genoemd. Hoewel, zoals altijd, mannen werden geëerd voor hun bijdragen aan de samenleving, werden de feministen die Amerika hadden veranderd praktisch geminacht. Het NOW Legal Defense and Education Fund, een bloeiende realiteit, was enthousiast over een oral history project in de Schlesinger bibliotheek tussen de geschiedenis van NOW en Betty Friedan.
Vrouwen
Tegenover een vrouw uitten ze het verlangen om terug te keren. Met de hulp van New Feminist Theater en de Women's Health Movement werd een comité opgericht om een reünie voor te bereiden. Zich herinnerend hoe mannen regelmatig samenkwamen met hun oorlogsvriendinnen, verzocht een groep vrouwen die betrokken waren bij de eerste jaren van de Vrouwenbeweging om buiten één reünie te geloven en naar een bedrijf toe te werken om de geschiedenis van de beweging vast te leggen en toekomstige feministen te inspireren.
In mei 1993 werd een eerste reünie georganiseerd ter ere van Catherine East uit Washington D.C., het meisje dat Betty Friedan "de vroedvrouw van de feministische beweging" noemde. Meer dan 250 mensen kwamen naar New York om de geliefde Catherine te eren. Na die glorieuze gebeurtenis wilden Catherine en D.C. Mary Eastwood, beiden oprichters van NOW, verschillende pioniers eren, te beginnen met Congreslid Martha Griffiths, die het mogelijk maakte om "seks" in Titel VII op te nemen; Virginia Allen, directeur van het Women's Bureau onder president Nixon; en Phineas Indritz, de advocaat die feministen had geadviseerd.
In de lente van 1994 werden deze meisjes samen met andere grootheden geëerd in het vroege Sewall Belmont House. Barbara Love's monumentale Feminists Who Changed America 1963-1975, gepubliceerd in 2006, heeft meer lokale feesten van pionierende feministen gecreëerd. Toekomstige evenementen zullen atleten, de vrouwenbeweging voor gezondheid, vrouwelijke journalisten en vrouwen in het bedrijfsleven en de financiële wereld eren. DVD's van deze evenementen zijn of worden opgeslagen in belangrijke bibliotheken voor vrouwengeschiedenis.
Conclusie
Het is te hopen dat deze evenementen steun en kameraadschap zullen blijven bieden aan leiders van de Tweede Feministische Golf en de erkenning, eer en respect zullen bieden die ze zo rijkelijk verdienen. Veel activisten hebben het gevoel dat, hoewel we bijna alles hebben gedaan wat we wilden bereiken, we twee doelen niet volledig hebben bereikt: "het doorgeven van de fakkel" en ook het werven van nieuwe activisten voor het feminisme onder jongere mannen en vrouwen. Maar nu we duizenden feministen hebben geëerd tijdens 34 evenementen in het hele land, en nu Feminists Who Changed America is gedrukt, en nu onze documenten zijn gearchiveerd aan de Duke University, zouden we meer tijd kunnen besteden aan het begeleiden en leren van onze dochters, kleindochters en vrienden. En ook van onze zonen en kleinzonen en hun vrienden.