Na jaren regelmatig te hebben gefietst, bleef mijn menstruatie uit. Ik was op reis in het buitenland, terwijl mijn man thuis was, dus ik wist dat ik niet zwanger was. Het drong tot me door dat dit de poort naar de menopauze was, de eerste indicatie dat mijn fysieke klok afliep. Eindelijk, na 40 dagen, stroomde mijn baarmoeder weer. Opluchting en verdriet vermengden zich in mij.
Wat gebeurt er?
Het verdriet groeide door het besef dat mijn stroom op het punt staat te stoppen. Fiets jij nog? Zit je midden in de menopauze? Wat is jouw connectie met een van die stromingsstadia waarin je je bevindt, of met het gebrek daaraan? Na mijn adolescentie en vroege vrouwzijn, waarin ik mijn menstruatie vervloekte en het zag als een gedoe en een last, heb ik me jarenlang vertrouwd gemaakt met mijn stroom. Ik leerde het te omarmen en er kracht uit te putten. Ik begon te genieten van haar geschenken van intuïtie en haar uitnodiging om wat tijd te nemen om uit te rusten, te dromen, te creëren, in mijn hart te duiken en gewoon te Zijn.
Een deel van de reis voor mij was het terugwinnen van verschillende namen voor de menstruatiecyclus. MoonTime, Moon Flow, of gewoon my Flow, zijn woorden die ik gebruik ter ere van deze link tussen onze cycli als meisjes en de cycli van de maan (beide 28,5 dag lang). Als mijn fiets een Moon Flow is, dan kan het stoppen ervan het beste Moon Pause worden genoemd! Omdat de meesten van ons niet werden verwelkomd als vrouw toen we eenmaal volwassen waren, hebben we allemaal de kans om het einde van onze fietsjaren zo bewust mogelijk tegemoet te treden.
Maar hoe?
Hoe zou je je overgang eren, zoals die komt? Of als je Maan heeft gepauzeerd, hoe eer je dan de jaren die je hebt doorgebracht met fietsen? Als mijn Maan pauzeert, zal ik een ketting maken, waar ik bedeltjes aan wil laten bungelen die mijn dankbaarheid aan de energie van onze bloedsomloop weerspiegelen om leven te geven, en om de sluier te openen naar de dikte van het Grote Mysterie. Ik verzamel deze bedeltjes, afzonderlijk, langs mijn paden, in voorbereiding op mijn Maanpauze.
Het begin van mijn eerste menstruatie was een onbewuste actie, nauwelijks gezien en zeker niet geëerd. De reis van het afscheid nemen van mijn fietsjaren is precies het tegenovergestelde aan het worden: een bewuste reis van erkenning en eerbied voor de heiligheid van mijn maantijd. Terwijl ik dit schrijf, fiets ik regelmatig. De geboorte vond plaats in de tijd van mijn lichaam, niet in de mijne. En zo is het afwikkelen van mijn cyclische klok, wordt uitgevoerd door haar eigen grote ritme. Het leert me geduld te hebben en maakt me nederig, opnieuw, in zijn eigen wonder.