De beste mythe die het huidige intelligente denken doordringt, is dat het nu goed gaat met de vrouwen in Groot-Brittannië; ze kunnen het niet beter hebben. Ze krijgen immers meer kwalificaties, meer onderwijs, meer toegang tot werk en, het allerbelangrijkste, ze krijgen de pauzes in de richting. In werkelijkheid, zeggen sommigen, heeft politieke correctheid het niet zo goed gehad, met vrouwen als voornaamste begunstigden.
Eens kijken...
Zijn er nu niet meer jongens die verliezen en meer zeuren? Nou, dat is wat de mensen met macht en de industriële poortwachters willen dat we denken, maar het is een heel ander verhaal. Vrouwen doen het verschrikkelijk slecht, en ik weet zeker dat het niet alleen beperkt is tot het Verenigd Koninkrijk. Ze zullen het slecht blijven doen totdat ze beide sleutels hebben om hun eigen leven te veranderen: macht en geld. Vrouwen worden nog steeds gevoed met de kruimels van het wensdenken, worden voortdurend gevleid met alle stenen van het delen van deze gouden kansen en worden bengelend met de eindeloze sla van grotere dingen die komen gaan, met zeer weinig kans dat deze ooit werkelijkheid worden omdat mannen hun plaats op andere subtiele manieren consolideren.
Dat is de reden waarom er 10 jaar later nog steeds maar 10,3% vrouwelijke bestuurders in de raden van bestuur van FTSE 100-bedrijven zitten. In werkelijkheid heeft 47 procent van de besturen 1 vrouwelijk lid en 24 procent van de bedrijven heeft nog steeds helemaal geen vrouwelijke bestuursleden! Alles bij elkaar heeft 70 procent van de FTSE 100-bedrijven in het Verenigd Koninkrijk slechts één of geen vrouwelijke bestuurders in raden van gemiddeld 12 leden elk (een daling van 1 procent ten opzichte van vorig jaar). Ongetwijfeld worden vrouwen altijd gediscrimineerd op de werkvloer.
Laten we het begrijpen
Hoewel ze in groten getale worden ingezet op de onderste niveaus in bedrijven, slagen ze er niet in door te breken naar de besluitvormingsgebieden die nog steeds worden gedomineerd door hun mannelijke collega's. Volgens de Equal Opportunities Commission is het aantal vrouwelijke managers gedaald van 12,5% naar 11%. Volgens de Equal Opportunities Commission is het aantal vrouwelijke managers gedaald van 12,5% in het vorige decennium naar 11%. Daaruit blijkt niet dat vrouwen het echt goed doen. In feite laat het een aanzienlijke daling zien van hun fortuin na de aanvankelijke vlaag van activiteit. Nogmaals, 82 procent van de deeltijdse werknemers in het Verenigd Koninkrijk zijn vrouwen (die 60 procent verdienen van het gemiddelde mannelijke voltijdse uurloon), een persoonlijke voorkeur die garandeert dat hun loon nog tientallen jaren achterblijft bij dat van mannen. En alsof dat nog niet erg genoeg is, verdienen meisjes met een voltijdbaan tegenwoordig gemiddeld 86,4% van het loon van mannen.
Deze elementen suggereren niet dat meisjes het beter doen. De kloven en afbakeningen, zo niet erger, zijn nog even diepgeworteld als altijd, omdat mannen, struisvogelachtig in hun reactie op onomkeerbare markttrends, hun posities beschermen tegen wat zij zien als een vrouwelijke aanval op wat rechtmatig van hen is. Een voormalige BBC-directeur schreef een paar maanden geleden een artikel in de Times waarin hij zich beklaagde over het grote aantal nieuwe vrouwelijke directieleden bij de BBC. Toch zag niemand de noodzaak in om een soortgelijk artikel te schrijven toen mannen van muur tot muur zaten in de hogere functies. Het werd gewoon gezien als iets vanzelfsprekends en gepast. Er druppelen zeker vrouwen binnen op sleutelposities, maar 'druppelen' is het sleutelwoord. Het moet een soort overstroming worden voordat er echte veranderingen komen, zowel in de realiteit als in de perceptie.
Conclusie
Helaas, en vreemd genoeg, zijn de meest luidruchtige mensen die geloven dat vrouwen nog steeds hun positie moeten 'verdienen' in feite topvrouwen die zelf openingen hebben weten te vinden. Vanaf het toppunt van hun prestaties overzien ze arrogant de massa's vrouwen onder hen en concluderen verbluffend genoeg dat hun ongelukkige zusters het eigenlijk heel goed doen en hun mond moeten houden over de niet-bestaande gelijke kansen. Voor hen vormen veel vrouwen die 'toegelaten' worden een bedreiging voor hun positie en een 'verwatering' van de criteria van de functie.