Waarom kunnen vrouwen niet alles hebben? Ik heb met belangstelling het artikel in de Telegraph van gisteren gelezen, waarin het nieuwe Dragon's Den-lid Hilary Devey opmerkt: "meisjes kunnen niet alles hebben - zo heeft God ons gekweekt". Dit is eigenlijk iets waar ik de laatste tijd veel over heb nagedacht. Ik ben geboren in de jaren 60, opgegroeid in de jaren 70 en heb nooit getwijfeld aan de vooronderstelling dat vrouwen alles kunnen hebben.
Feministen
De feministische beweging, de socialistische politiek en het algehele optimisme van deze tijd inspireerden vrouwen echt om hun leven te zien als een leven vol grenzeloze mogelijkheden, wat tot op zekere hoogte ook zo was. Ik ging naar een grote scholengemeenschap voor vrouwen in het centrum van Londen, waar ondanks het feit dat het een scholengemeenschap voor één sekse was, zo ongeveer alle vakken konden worden geëxamineerd. Plotseling was de mogelijkheid van een universitaire opleiding voor vrouwen uit de arbeidersklasse een feit en werd de mogelijkheid van een leven als huisechtgenoot niet langer als de norm beschouwd. Maar nu ik achter in de 40 ben, moet ik helaas toegeven dat Hilary misschien wel gelijk heeft. Ik heb mijn hele volwassen leven fulltime gewerkt, een langdurige relatie gehad en kinderen gekregen, maar ik realiseer me nu dat ik er niet in geslaagd ben om naar de hoogtepunten te klimmen die ik had verwacht.
Als puntje bij paaltje komt, ligt de uiteindelijke verantwoordelijkheid voor de kinderopvang bij mij en eerlijk gezegd voelt dat ook goed. Ik heb nooit de ambitie gehad om een beroepsmama te worden en ik beschouw mezelf zeker niet als een helikoptermoeder, maar de zorg voor kinderen is altijd de eerste overweging, zowel wat betreft de manier waarop ik mijn tijd verdelen, het werk dat ik doe en het loon dat ik neem. Mijn ouders werkten allebei fulltime en ik herinner me dat moeder de hele dag in 1 fabriek werkte, snel naar huis ging om ons kinderen en papa thee te geven en dan 's avonds snel weer naar een andere fabriek ging om te werken. Zij deed alle boodschappen, het huishouden, alles. Ik herinner me dat ik ziek was en dat mama me naar school bracht en tegen niemand zei dat ik me ziek voelde, want zij moest werken. Zo ging dat toen en ik weet zeker dat mama nooit geloofde dat ze het allemaal voor elkaar had - ze was te druk en te uitgeput om bij zoiets stil te staan.
Let op dit
Ik ben in verschillende opzichten een stuk gelukkiger dan zij en ik kan niet zeggen dat mijn leven lijkt op dat van haar, maar het is heel moeilijk om te blijven werken omdat ik het leuk vind en om iets te bereiken wat ik zou kunnen bereiken als ik mezelf niet zo veel hoefde te verspreiden. Natuurlijk is het makkelijker (logistiek) voor meisjes die een goedbetaalde baan hebben omdat ze zich een kindermeisje, schoonmaakster, persoonlijke assistent kunnen veroorloven, maar gaat het daar echt om? Ik kan me herinneren dat ik naar vakantieclubjes werd gestuurd omdat mijn moeder werkte en dat ik het vreselijk vond. Ik was jaloers op vriendinnen wiens moeder niet werkte en samen was tijdens de schoolvakanties.
Ik herinner me schoolvriendjes die naar huis gingen om te lunchen omdat mama daar voor hen kookte en soms ging ik mee - het was heerlijk. Daarom wil ik echt bij mijn kinderen zijn tijdens schoolvakanties, na schooltijd, als ze ziek zijn. Eigenlijk vind ik het heerlijk om bij mijn kinderen te zijn en ik vind dat ze mijn beste prestatie zijn. Ik weet niet of Hilary gelijk heeft als ze gelooft dat mama's zich zo voelen omdat God ons zo heeft geschapen.
Conclusie
Voor mijzelf kan het komen door mijn eigen ervaringen uit mijn kindertijd of het kan genetisch bepaald zijn, maar ik denk dat het een combinatie van beide kan zijn. Ik heb zeker het gevoel dat ik op 48-jarige leeftijd op weg ben naar een burn-out door te proberen alles te bereiken en ik ben nogal teleurgesteld dat het onmogelijk lijkt te zijn, maar ik zou jonge meiden nog steeds aanmoedigen om het te proberen.