Als mensen denken aan onbevreesd zijn, denken ze meestal aan bergbeklimmers op Everest, skydivers die uit vliegtuigen springen en autocoureurs op het Nascar-circuit. De meeste mensen geloven tegenwoordig dat ik dit nooit zou kunnen. Feit is dat.
Let op
Elke man die de Everest beklom, uit een vliegtuig sprong of met 200 mph over een circuit racete, was doodsbang! Ze zetten hun leven op het spel en er was geen garantie dat ze levend terug zouden komen. Het verschil tussen hen en ons is simpel. Zij confronteerden hun angst en lieten die hun behoefte aan ervaring, hun behoefte om buiten hun normale comfortzone te treden, niet overweldigen.
In mijn rol als coach van midlife-vrouwen ben ik voortdurend verbaasd over het aantal vrouwen dat de hoeveelheid moed die nodig is om te leven onderschat. Een van mijn klanten had een kind dat erg ziek was, ze verpleegde hem tijdens het ergste gedeelte en ging verder met haar werk waarbij de verwachting was dat ze hoe dan ook op tijd moest zijn en haar werk moest doen. Ze deed het omdat ze het geld hadden om de doktersrekeningen te betalen.
Keuzes
Ze had het gevoel dat ze geen keus had. Hoeveel meisjes nemen hun epische reis en zeggen "wat kan ik anders doen?". Of: "Wie zou het anders doen?" Als meisjes bagatelliseren we onze sterke punten en doen we het af als een ruil. Waarvoor? Wij dragen de last. Mannen hebben misschien het gevoel dat zij de rijkdom produceren, maar dat is niet langer de realiteit. Meer vrouwen dan ooit werken EN doen nog steeds alle andere dingen die ze vroeger ook deden. Wie heeft de zwaardere baan? Naar mijn mening is er absoluut geen wedstrijd.
Vrouwen verwachten dat ze alles doen. We werken, we zorgen voor de kinderen, we koken, we maken schoon en we doen alle boodschappen. Als de kinderen ziek zijn of onze partner problemen heeft op het werk, dan voeden we die op en blijven we rennen tot we leeg zijn. We worden moe, depressief, boos en angstig. En we vragen ons af waarom het zo moet zijn. Gaandeweg zijn we het enthousiasme voor het leven kwijtgeraakt. Toen we kleine meisjes waren droomden we van wat we zouden worden als we groot waren.
We speelden dat we lerares, verpleegster, arts, advocaat en moeder waren. We reisden de wereld rond op de wandkaarten en luisterden naar de muziek en dachten erover om een rockster te worden. We duwden de twijfels weg en gingen naar school in de overtuiging dat we alles konden, maar toen begon de droom te vervagen. We deden het goed op school, of niet, we vonden werk dat voldoening gaf, of niet, en we trouwden gelukkig, of niet. En beetje bij beetje werd de fantasie die zei dat je alles kon, langzaam overgenomen door noodzakelijkheden.
Laten we het begrijpen
Geld om de huur te betalen, kinderen die speciale aandacht nodig hadden, echtgenoten die niet thuis waren omdat hun beroep hen dagenlang in beslag nam. We hielden ons bezig met de dagelijkse sleur en langzaam, heel langzaam, nam het verlangen en enthousiasme voor iets anders, voor iets meer, af tot een fluistering.
We zijn gelukkig als we bij onze geliefden zijn. Onze kinderen geven ons enorm veel plezier (en pijn); en onze relaties hebben zich door de jaren heen verdiept tot vriendschappen die de ruggengraat van onze aanwezigheid vormen. Maar er ontbreekt iets en we kunnen onze vinger er niet helemaal op leggen. Als we de veertig bereiken, krijgen we het gevoel dat de dromen die we ooit hadden niet meer mogelijk zijn. Wat staat ons in de weg om het leven te leiden dat we vroeger voor mogelijk hielden? Ik heb het gevoel dat het angst is. We leven in een wereld die gebaseerd is op angst.
Onze beschaving kweekt het bij de dagelijkse dosis terreurnieuws. We worden constant gebombardeerd met wat goed is voor onze gezondheid. Mensen sterven door het eten van de verkeerde dingen. De meest recente was spinazie. Mensen sterven omdat ze op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. We leven in een wereld zonder goede gezondheidszorg en we wijzen toestanden in de rest van de wereld af omdat we zelf thuis al genoeg problemen hebben.
Angstfactor
Is het een wonder dat we niet met onze eigen angsten hoeven om te gaan? Beter de duivel die we kennen dan degene die we niet kennen. Ik was drieënveertig jaar oud en had al dertien jaar een relatie. We hadden drie kinderen, waaronder zijn dochter uit een ander huwelijk. Het was niet de makkelijkste relatie om in stand te houden omdat we allebei eigenzinnige mannen en vrouwen met een sterke wil waren. We hadden regelmatig ruzie, maar ontdekten dat we elkaar konden verdiepen in de liefde voor onze kinderen. Op een keer bereikte onze ruzie een hoogtepunt en was ik klaar om te vertrekken.
Zoals gewoonlijk was het allemaal zijn schuld. Hij had mijn leven hopeloos gemaakt met zijn eisen, zijn onnadenkendheid en zijn constante behoefte aan zorg. Ik had er genoeg van. Midden in ons geschreeuw tegen elkaar riep hij "Jij hebt de keuzes gemaakt, niet ik." Het stopte me in mijn spoor. De woorden bleven in mijn hoofd hangen en klonken nog uren na. Ik gaf het niet graag toe, maar hij had gelijk.
Het was mijn beslissing geweest om minder te nemen dan ik wilde, om meer te geven dan ik wilde, om mezelf op de tweede plaats te zetten zodat ik eerst voor de behoeften van anderen zorgde. Ik wist niet eens zeker wat het precies was dat ik op dat moment had, maar ik wist iets. Ik was bang om verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen psychologische geluk. We houden onszelf in een staat van angst! We maken allemaal keuzes.
Denk aan
Sommige goed, sommige slecht, maar het zijn opties. Ik heb me dat lange tijd niet gerealiseerd en wilde 'daar' de schuld geven van het grootste deel van de ellende in mijn leven. De meesten van ons moeten beslissingen nemen. Soms lijken deze beslissingen alsof er absoluut geen keuze is, maar die is er altijd. Nu klinkt dit misschien allemaal alsof je het al eerder hebt gehoord. Dat is ook zo. Maar de trieste stand van zaken is dat de meeste meisjes geen tijd nemen voor hun specifieke behoeften en excuses maken waarom ze niet verder kunnen naar een leven vol voldoening.
We hebben allemaal keuzes en als we niet kiezen voor de dingen die ons een goed gevoel geven, die ons inspireren om elke dag uit bed te komen en het leven dat we leven te vieren, dan hebben we maar één persoon om de schuld te geven. Het leven zonder angst is geen keuze. Het leven zonder angst betekent dat je de angsten onder ogen ziet die je tegenhouden, die ervoor zorgen dat je excuses maakt waarom je iets niet kunt doen, of die weigeren om de veranderingen door te voeren die ervoor zorgen dat je je meer vervuld voelt en gelukkiger bent met je leven.
Denk hier eens over na. In 2006 wordt verwacht dat vrouwen van in de vijftig tot midden tachtig zullen leven als hun gezondheid goed is. Dat is dertig jaar leven! Misschien heb jij er nog wel veertig of meer. Hoe opwindend is dat? Wordt het niet eens tijd dat je jezelf geeft wat je nodig hebt? Wat je wilt? Wat zal je gelukkig maken? Als je niet weet wat dat is, zoek dan hulp om dat deel van jezelf op te graven dat begraven ligt in de aardverschuiving die onvervuld leven heet.
Conclusie
Stop met smoesjes verzinnen om geen actie te ondernemen. Ik weet dat het moeilijk is. Ik weet dat er een miljoen redenen zijn waarom je niet voor jezelf kunt zorgen. Er zijn net zoveel verklaringen als er sterren aan de hemel staan, maar je hoeft niet te wachten tot ze opbranden. Dat duurt miljoenen jaren en zo lang heb je niet. Dertig jaar is een lange tijd om iets te doen wat je niet wilt. Dertig jaar is een ander leven waarin je je eigen behoeften op de eerste plaats zet en het leven creëert dat je thuis wilt noemen. Aan het begin van dit verslag gebruikte ik de voorbeelden van de Everest en parachutespringen.
Onze angsten onder ogen zien hoeft niet zo monumentaal te zijn. Maar we moeten onze angsten wel dagelijks onder ogen zien. Het zit in de duizend details van ons dagelijks leven. De beslissingen die we nemen in ons werk, in ons gezin en in onze persoonlijke verzorging. Mijn uitdaging aan jou is eenvoudig. Leef het leven zonder angst door elke dag de confrontatie met je angsten aan te gaan. Het leven gaat niet over onbevreesd zijn, het gaat over de angsten confronteren en doen wat ons ongemakkelijk maakt. Dit is mijn eerste bericht. Ik heb het schrijven ervan uitgesteld. Nu ik de opzet heb voltooid, heb ik iets om mee te werken en zal ik het verbeteren.
Conclusie
Mijn angst is opstaan en tegen je zeggen dat je dit kunt bereiken. Ik ben een expert op het gebied van angst. Ik heb er in de eerste fase van mijn leven mee geleefd. Maar ik heb geweigerd eraan toe te geven. Ik was negen jaar oud en woonde in een oud Schots huurhuis dat gebouwd was tijdens het bewind van Mary Queen of Scots. Het spookte er of ik had een te actieve verbeelding. Op een nacht werd ik wakker en zag ik een lange donkere figuur naast mijn bed staan. Hij leek enorm groot en ik kon niets onderscheiden. Hij bewoog niet en ik ook niet.
Ik keek er een paar minuten naar, wachtend tot het iets zou doen, voordat ik uiteindelijk mijn ogen sloot en weer in slaap viel. s Ochtends vroeg ik iedereen in ons gebouw wanneer ze de avond ervoor naar mijn bed waren gekomen, maar niemand had dat gedaan. Tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat het de FEAR was die kwam kijken. Ik leefde met een gewelddadige, alcoholistische vader en bracht elke dag door met de angst iets verkeerd te doen. We manifesteren wat we allemaal vrezen. Het heeft lang geduurd, maar uiteindelijk wist ik dat onbevreesd leven niet betekent dat je een leven zonder stress leidt, maar dat je de confrontatie aangaat met de angsten, de zorgen en de angst die gepaard gaan met het grijpen van kansen. Je bent het aan jezelf verplicht om de kans te grijpen.