Γιατί οι γυναίκες πρέπει να δικαιολογούν αιώνια την παρουσία τους στην εργασία μέσω της ιδέας της "αρετής"; Μήπως είναι μια σιωπηρή αναγνώριση ότι στην πραγματικότητα είναι "φτωχές" και, αν κάποια κοπέλα τα καταφέρει πραγματικά, το φύλο της έκανε μια υπέροχη χάρη και θα πρέπει να είναι ευγνώμονες; Οι γυναίκες δεν μπορούν να διοριστούν ή να προαχθούν χωρίς αδικαιολόγητες έρευνες σχετικά με την αξία τους;
Για να δούμε...
Ίσως μια τέτοια αιτιολόγηση να φαίνεται σημαντική, επειδή ακόμη και τα ίδια τα κορίτσια φαίνεται να έχουν αποδεχθεί ότι μόνο οι άνδρες πρέπει να αναλαμβάνουν ορισμένα καθήκοντα, ιδίως στην πολιτική. Έτσι, αν μια γυναίκα πληροί έστω και λίγο τις προϋποθέσεις για να εκπληρώσει τα παπούτσια τους, χρειάζεται πολύς θόρυβος για να πειστούν όλοι ότι τα ανδρικά "κριτήρια" δεν έχουν ξεφύγει, ούτε θα μειωθούν, καθώς και ότι η "τυχερή" γυναίκα αξίζει πραγματικά να μεταφέρει τη σκυτάλη της ανδρικής εξουσίας. Είναι απίστευτο ότι η ενέργεια της συνεχούς σύνδεσης των γυναικών με τον όρο αξιοκρατία δεν έχει θεωρηθεί από κανέναν ως χονδροειδής προσβολή, ιδίως όταν πολλοί άνδρες διορίζονται ή εκλέγονται στα ανώτατα αξιώματα λόγω του φύλου τους κατά τη διάρκεια των πανταχού παρόντων δικτύων 'old boy'.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, το ζήτημα της αξίας δεν φαίνεται ποτέ να έχει καμία σημασία. Όμως οι γυναίκες έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τις αντιλήψεις για τον εαυτό τους, ιδίως αν αναλάβουν οι ίδιες την πρωτοβουλία. Για παράδειγμα, κατά τις πρώτες δύο δεκαετίες του, το σεβαστό βρετανικό βραβείο Booker για την καλύτερη έκδοση της χρονιάς πήγαινε κυρίως σε άντρες, και κυρίως άντρες συγγραφείς ήταν υποψήφιοι. Ελάχιστες γυναίκες συγγραφείς φάνηκε ότι μπορούσαν να βρεθούν σε αυτόν τον τελευταίο κατάλογο. Η γραφή τους δεν θεωρούνταν ότι ανταποκρινόταν στα πρότυπα.
Σημειώστε
Το 1991, ούτε ένα κορίτσι δεν συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα, το βραβείο Orange αποκλειστικά για γυναίκες καθιερώθηκε λίγο αργότερα με ακόμη μεγαλύτερο χρηματικό έπαθλο σε σύγκριση με το Booker, προκαλώντας μια αγανακτισμένη διαμάχη σχετικά με την αξία και τη λογική του. Ανέβασε τους τόνους στα ύψη επειδή, ξαφνικά, οι γυναίκες δεν έπρεπε πλέον να περιμένουν για πάντα να αναγνωριστούν οι ικανότητές τους από μια εικονική ανδρική λέσχη. Φυσικά, υπήρξαν οι πιο τεράστιες κραυγές αγωνίας σχετικά με το ότι οι γυναίκες είναι "ειδικά ευνοημένες" που δεν ήταν φανταστική ιδέα, και πώς κανείς δεν θα ήθελε ένα βραβείο για άντρες.
Ναι, κανείς δεν θα επιθυμούσε ένα βραβείο μόνο για άνδρες, αφού, μέχρι εκείνη τη στιγμή, παρά το γεγονός ότι οι μισοί συγγραφείς ήταν γυναίκες, στην πραγματικότητα αναγνωρίζονταν μόνο άνδρες. Έτσι ήταν, εκ των πραγμάτων, ένα βραβείο μόνο για άνδρες συγγραφείς, ό,τι κι αν έλεγαν οι λεπτοί κανονισμοί και κανόνες. Όλα τα βραβεία μέχρι τότε ευνοούσαν τους άνδρες, ώστε να μην χρειάζονται ιδιαίτερη υποστήριξη για να τα πάρουν. Χάρη στην ύπαρξη του βραβείου Orange, το βραβείο Booker έγινε στην πραγματικότητα να αναγνωρίζει άξιους συγγραφείς κάθε φύλου, αλλά χρειάστηκε ένα άλλο βραβείο για να το βοηθήσει να δει την αρχαία ανωμαλία και ανισότητά του.
Ισότητα
Η ιδέα των ίσων ευκαιριών έχει δρόμο μπροστά της μέχρι οι γυναίκες να γίνουν πραγματικά ίσες. Ίσως χρειαζόμαστε μια αλλαγή της γλώσσας για να αναγνωρίσουμε την ποικιλομορφία του ταλέντου και των ανθρώπων και να επωφεληθούμε από αυτή τη σημαντική διαφορά, και όχι να περιμένουμε τα πάντα να συμμορφώνονται με το ανδρικό πρότυπο. Αν όλοι μας αποδεχόμασταν ότι κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός, αλλά ισοδύναμος, θα είχαμε διανύσει τη μισή διαδρομή προς τη δημιουργία μιας κατάστασης στην οποία ο ποικίλος χώρος εργασίας (που εκτιμά τους άνδρες, τις γυναίκες, τις μειονότητες, τα άτομα με αναπηρία ή εναλλακτικό σεξουαλικό προσανατολισμό, για παράδειγμα) δεν είναι απλώς ζωτικής σημασίας για την προσωπική, εταιρική και επαγγελματική επέκταση, αλλά αναγνωρίζεται ως κανόνας.
Η εργασία είναι ένας χώρος όπου τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες έπαιξαν βασικούς ρόλους και αναπτύχθηκαν ανεξάρτητα όχι επειδή κάποιο 1 άτομο το άξιζε ιδιαίτερα, ή λόγω κάποιου συγκεκριμένου φύλου ή χρώματος, αλλά επειδή κάθε άνθρωπος είναι γνωστό ότι έχει μια δεξιότητα ή προοπτική που είναι επιτακτική για την οικονομική ανάπτυξη της μονάδας. Η αληθινή ποικιλομορφία θα γίνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο κάθε άτομο θα μπορεί να συνεισφέρει στο σύνολο από ισότιμη άποψη, έχοντας τη δυνατότητα να αναπτύξει τις δυνατότητές του χωρίς φόβο ή εύνοια. Σε αυτό το περιβάλλον, η αξία θα πάψει να έχει σημασία, επειδή όλοι θα έχουν μια πλήρως εκτιμημένη αξία, "αξίζοντας" έτσι αυτόματα ό,τι κερδίζουν.
Συμπέρασμα
Θα πρέπει επίσης να αναγνωριστεί ότι τόσο οι γυναίκες όσο και οι άνδρες είναι ζωτικής σημασίας για να αντικατοπτρίζουν την κοινότητα που εξυπηρετείται, για λόγους ισορροπίας και για την παροχή προτύπων. Κάθε εργαζόμενος, ανεξαρτήτως φυλής ή φύλου, θα είχε τότε τη δυνατότητα να βιώσει την πραγματική ισότητα των ευκαιριών, που δεν τους επιτρέπεται από κανέναν, αλλά που δίκαια κερδίζουν μέσω των δικών τους διαφορετικών ικανοτήτων, των μοναδικών συνεισφορών και της κατάλληλης σκληρής εργασίας.